Ένα κείμενο για την έκθεση Επί ΣΤΡΟΦΗ του Κωνσταντίνου Δεμερτζή από τον Κ. Κωνσταντινίδη
Από τον σκεπτόμενο άνθρωπο στον Θεό άνθρωπο. Από τον θεϊκό νου του ανθρώπου που κατασκευάζει τις Πυραμίδες και τον Παρθενώνα έως τα εργόχειρα που ανακουφίζουν τον πόνο του.
Ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής, ως παρατηρητής της ζωής, διακατέχεται από μια περιέργεια για το σώμα και τα όργανα του ανθρώπου. Φωτίζει τους νευρώνες του εγκεφάλου με το μπλε του ουρανού και βλέπει τη γη και τα κτίσματα του ανθρώπου από ψηλά, αντιλαμβανόμενος τη σημασία πίσω από τη μορφή, όπως τα παιδιά μέσα από τα Lego.
Τα ανθρώπινα όργανα δεν είχαν πάντα όνομα. Είχαν όμως νόημα. Πέρασαν εκατό χιλιάδες χρόνια σιωπής ώσπου να δώσουν οι πρόγονοί μας ονόματα στις έννοιες των ατομικών μας δομών. Τα μάτια για παράδειγμα τα είχαν για να βλέπουν, αλλά σίγουρα δεν τα αποκαλούσαν έτσι. Γνώριζαν όμως τη χρησιμότητά τους.
Έτσι και ο καλλιτέχνης. Δεν ονοματίζει το νόημα της δημιουργίας του. O Van Gogh, όταν τον ρώτησαν τι είναι τέχνη απάντησε πως δεν ξέρει ακριβώς, αλλά κάθε φορά που δημιουργεί, νοιώθει μια φλόγα μέσα του να τον καίει τόσο δυνατή, που όποιος την πλησιάσει θα καεί και θα γίνει στάχτη.
O Κ. Δεμερτζής δεν έχει λέξεις που να περιγράφουν το έργο του. Μόνο κραυγές και πόνο έχει, καθώς γνωρίζει πως μόλις πιάσει αυτή τη φλόγα της δημιουργίας θα καεί ο ίδιος και το έργο του. Ο Κ. Δεμερτζής έχει ένα χέρι αλλά δεν είναι μονόχειρας γιατί τα έργα του είναι φτιαγμένα έτσι, που μοιάζουν σαν να χρειάστηκαν δέκα χέρια για να δημιουργηθούν. Τα ανθρώπινα όργανα δεν είναι ποτέ στη σωστή ανατομική τους θέση θυμίζοντας κούκλες βιτρίνας που διαφημίζουν ρούχα. Ο παρατηρητής των έργων του είναι εκείνος που θα τα τοποθετήσει στη σωστή τους θέση.
Γνωρίζει πως ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ σε μια ιδέα. Ξέρει επίσης πως την ιδέα δεν την «παίζεις ποτέ στα ζάρια». Την παλεύεις μέχρι να σε «σκοτώσει».
Ο δημιουργός έρχεται πάντα από το μέλλον για να σκοτώσει το παρόν, αφού ότι είναι σταθερό, ακίνητο και σίγουρο είναι ήδη ένα τέλος που κανείς δεν μπορεί να το δει και ούτε θέλει να το δει.
Ο καλλιτέχνης ήξερε πως μετά τις φλόγες η στάχτη έχει χρώμα μαύρο. Ένα μαύρο λευκό το chiaroscuro του Καραβάτζιο που καθώς θα φυσά, τα αποκαΐδια θα αναζωπυρώνονται και θα ζεσταίνουν το νου και τη ψυχή του ανθρώπου, σαν ένας νέος Προμηθέας που θα τιμωρείται ξανά και ξανά κάθε φορά που θα θέλει να χαρίσει λίγο από το φως της φλόγας που έχει μέσα του για να μας ζεστάνει.
“επί ΣΤΡΟΦΗ”
έως 17 Δεκεμβρίου 2016
ΦΟΥΑΡ: Μητροπόλεως 72 & Χριστοπούλου 6 (1ος όροφος), Μοναστηράκι
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Πέμπτη 19:00-22:00, Παρασκευή-Κυριακή 13:00-22:00
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
