Ένα εμβατήριο σε τόνους ελάσσονες που δεν θορυβεί, αλλά ανεπαίσθητα καλεί τους αναγνώστες του να στοιχηθούν μαζί του, να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να κουβεντιάσουν με τον συγγραφέα.
Πρόκειται για μια έξοχη αφήγηση, διαιρεμένη σε είκοσι αυτόνομα κεφάλαια, μεσα στα οποί ο αναγνώστης ανακαλύπτει τις αγωνίες, τα αναγνωστικά ενδιαφέροντα, την έγνοια για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, τη δημοσιογραφία, την κοινωνία, την πολιτική και όχι μόνον του Νίκου Λαγκαδινού.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον νεότατο στο χώρο των εκδόσεων “Δυτικό άνεμο”.
Τι είναι το “Εμβατήριο οπισθοπορείας”: “...είναι ένα είδος ημερολογίου, που φυσικά δεν κρύβει μυστικά, και τούτο έχει σχέση με τη νοοτροπία του καιρού μας που τα θέλει όλα εξηγήσιμα με τρόπο ορθολογικό. Κι ακόμα, προσπαθώ πάντα ν’ αναπτύξω κάτι που το πιστεύω ως άξιο λόγου.
Μ’ αρέσει, επίσης, ν’ αναμοχλεύω τη μνήμη και συγκινούμαι όταν «βλέπω» ξανά, σαν κινηματογραφική ταινία, να περνούν με ταχύτατο ρυθμό εικόνες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί.
Οι τόποι που έζησα, οι νυχτωμένοι δρόμοι και η σιωπή τους, τα λιθόστρωτα της Θεσσαλονίκης και του Παρισιού, οι περίπατοι στη νυχτωμένη Γενεύη, η ομίχλη του Λονδίνου και του Αγίου Βασιλείου στον Πάρνωνα, οι διασκεδάσεις των νεανικών χρόνων, ο πατέρας, η μάνα, η σταφίδα στ’ αλώνια, οι συμμαθητές, ο άγριος καθηγητής της φυσικής και των μαθηματικών, η πρωινή μυρωδιά του φρεσκοψημμένου ψωμιού από το φούρνο και τα φαγητά που ευωδίαζαν στη γειτονιά –απ’ όποια γειτονιά κι αν πέρασα…” (από το Προλογικό του συγγραφέα).
ΕΓΡΑΨΑΝ
Το βιβλίο είναι πράγματι εμβατήριο. Όχι όμως οπισθοπορείας με την αυτή έννοια, αλλά με ανοιχτούς τους προκλητικούς του ορίζοντες, φτάνει κάποιος να τους δει, να τους διαβεί όπως έκανε και ο συγγραφέας, συλλέγοντας με βουλιμία πολύτιμα στη διάβα του υλικά. Συνάμα όμως είναι και μια ροκ μπαλάντα ηλεκτρική, με νευρικές τις ασεβείς κιθάρες της, όμως τόσο τρυφερές, αδύνατο να μη σε παρασύρουν!
Η Γυναίκα με τα γυαλιά γίνεται αφορμή για να εξηγηθεί τι σημαίνει τώρα έμπνευση, πραγματικότητα και ψευδαίσθηση. Η προθήκη ενός βιβλιοπωλείου γεννά σκέψεις για τον ρόλο της ανάγνωσης στην εποχή μας, για την θέση των νέων στο πρόβλημα, για την μετατόπιση των ιστοριών από το ηθικό στο οικονομικό και σεξουαλικό πεδίο, την αντίστοιχη αλλαγή του επιπέδου και της ευθύνης των συγγραφέων.
Ο σκύλος του ο Μάο, όπως ο σκύλος Μαξ του ποιητή Τάκη Σινόπουλου, προσφέρει στοχασμό για την πίστη και την συντροφικότητα∙ η βροχή στην άσφαλτο των Αμπελοκήπων ερωτήματα/συμβολισμούς για το πώς θα ξεπλυθεί η αρρώστια της κοινωνικής μοναξιάς, η πανούκλα της τροϊκανής κατοχής.
Ο Καραγκιόζης, ο ποδοσφαιριστής Ελ Γκρέκο, είναι ο τρόπος που από την παραλογοτεχνία ιδιαίτερα τα παιδιά των δεκαετιών 1950 και 1960 περάσαμε στη Λογοτεχνία, ο Μασίστας και ο Ελ Σιντ έθρεψαν τα παιδικά μας όνειρα ενάντια σε καταπιεστές και μονάρχες.
Η ανώνυμη απολυμένη της Νάουσας στο δελτίο ειδήσεων μετουσιώνεται σε επώνυμη οδύνη για τον Νίκο που απομυθοποιεί την εξουσία, κηρύσσει με οδυνηρό τρόπο το γιατί η συμπόνοια δεν αντικαθίσταται από την ελεημοσύνη, ο αγώνας από το βόλεμα, το δικαίωμα από το ρουσφέτι. Και ακόμα παρελαύνουν στο εμβατήριό του στιγμιότυπα που καθρεπτίζουν τη ζωή μας όπως συμπιέζεται κι όπως αναπνέει στην εποχή μας πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και θεολογικά ακόμα.
Γιάννης Πλαχούρης, https://www.fractalart.gr/emvatirio-opisthoporeias/
Αλλά στη σταδιακή έκπτωση του πνεύματος, ελπίζει, αγωνιά και αγωνίζεται να «ακούσει τη βουή του μέλλοντος, μια βουή που θα προκαλούσε ανησυχίες και ελπίδες για το μέλλον». Ασκεί κριτική στη σημερινή αλλοτριωμένη δημοσιογραφία. Καταθέτει ξανά και ξανά την αγάπη του για τον κινηματογράφο, το θέατρο, τα βιβλία. Και για τον έρωτα και την αγάπη, τι λέει; Περισσότερη σημασία δεν έχει τι λέει αλλά η ζωντάνια, ο πόθος, το πάθος που αναδύεται από τα ερωτικά διηγήματά του. Είναι η ορμή της ζωής…Το βιβλίο δεν είναι συνηθισμένο ως προς τούτο το σημείο.
Δεν λέει απλά την άποψη του συγγραφέα ούτε παραθέτει απλά μια πράγματι πλούσια αφήγηση. Επιζητεί τον διάλογο με τον αναγνώστη. «Ρωτάει» σαν να απευθύνεται στο φίλο του που πίνουν μαζί καφέ. Και για να δώσω τη δική μου συμβολή σε αυτό το διάλογο, τελειώνοντας με αυτό το σημείο, λέω το εξής. Νίκο Λαγκαδινέ, λες: «Τολμήστε να αναφέρετε τη λέξη σεβασμός».
Ίσως εδώ είναι ο βαθύς πυρήνας του βιβλίου… Συμφωνώντας με τον υπαινιγμό καταθέτω την άποψή μου. Το όλο μαύρο σκηνικό που βιώνει η χώρα μας και η κοινωνία μας σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στο έλλειμμα ταπεινότητας που μας χαρακτηρίζει ως πολιτικό σύστημα, ως πολίτες, ως άτομα.
Και χωρίς ταπεινότητα δεν μπορείς να μαθαίνεις και επομένως να ερμηνεύεις τον κόσμο και την πραγματικότητα, δεν μπορείς να αγαπήσεις και κατά συνέπεια έχεις βάλει φράχτες στην αλληλεγγύη, στην κοινωνική συνοχή, στο κοινό καλό – τελικά στην ίδια την πρόοδο… Ναι, το “Εμβατήριο οπισθοπορείας” είναι μια όμορφη αφήγηση, μια στοχαστική αναζήτηση, ένας δημιουργικός προβληματισμός…
Νίκος Τσούλιας, https://anthologio.wordpress.com/
Πολιτική, ιστορία, φιλοσοφία, στοχασμός, θέατρο, Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Μπέκετ, ο έρωτας, η καθημερινότητα, το διαδίκτυο, διάλογοι αντιθετικοί, πραγματικά βέλη τις περισσότερες φορές, που εκτοξεύονται όχι για να καταβάλλουν τον αντίπαλο, αλλά για να τον κερδίσουν.
Τυχαίνει κάποτε να είναι αυτός ο αντίπαλος ένα πρόσωπο αγαπημένο, του παρελθόντος, κατά κύριο λόγο, που του λείπει πολύ του αφηγητή και το αποζητάει με λαχτάρα και αγωνία, σε μια προσπάθεια απεγνωσμένη για την αναβίωση μιας σχέσης πεθαμένης από καιρό. Μία μακρινή υπόμνηση του κόσμου του Θεοτοκά.
Ο Νίκος Λαγκαδινός έχει τελικά ισχυρούς και σπουδαίους προγόνους, γι’ αυτό και η εξεταστική του ματιά ρίχνει άπλετο φως στην πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, την τελευταία πεντηκονταετία δηλαδή μετά τον καταστροφικό εμφύλιο και μετά, την εποχή του διαδικτύου.
Γι’ αυτό και η διαλογική συζήτηση των ηρώων του γίνεται κάποτε από μακριά, μέσω του διαδικτύου, χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτε από τη θεατρικότητα των αφηγηματικών κειμένων του. Όπως και στον Μπέκετ, άλλωστε, οι συζητητές αδυνατούν, πολλές φορές, να συναντήσουν με τα λόγια τους τον άλλο.
Ανδρέας Φουσκαρίνης, https://www.facebook.com/afouskarinis
Ο συγγραφέας
Ο Νίκος Λαγκαδινός είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Σπουδές: Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεατρολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Έχει εργαστεί στην ΕΡΤ, σε εφημερίδες και περιοδικά. Εκδότης και διευθυντής του θεατρικού περιοδικού «Δρώμενα» και του περιοδικού «Και τέχνες και γράμματα Κ.ΛΠ».
ΒΙΒΛΙΑ:
- Λέξεις και χρώμα / Σπουδή για το περιβάλλον. Εισαγωγή: Μιχάλης Γ. Μερακλής, Αθηνά Σχινά. (Χορηγός: Θεραπευτήριο “Υγεία”. 1994).
- 1896, οι πρώτοι διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες (έκδοση του Τμήματος Ιστορικού Αρχείου της ΑΕΕΓΑ “Η Εθνική”, 1996).
- Μαλλιαροπούλειο Θέατρο (2000). Το Θέατρο στον 20ό αιώνα / όροι, θέατρα, σχολές και μικρή βιβλιογραφική καταγραφή (2000).
- ΑΡΧΑΙΑ ΣΤΑΔΙΑ, λίκνο του ευ αγωνίζεσθαι (έκδοση: Κατερίνα Παναγοπούλου, Αθήνα 2000). 100 χρόνια Έλληνες (2001).
- Το Αιγαίο μέσα στο χρόνο. Κείμενα: Νίκος Χ. Λαγκαδινός, Ανδρέας Βλαχόπουλος, Γιάννης Ηλ. Εμίρης. (έκδοση: Υπουργείο Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, Αθήνα 2005).
- Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα (μυθιστόρημα, εκδόσεις Άγκυρα).
- Είσαι παράνομος ρε… (Δυτικός Άνεμος 2015).
- Εμβατήριο οπισθοπορείας (Δυτικός Άνεμος 2019)
Περισσότερα εδώ: dytikosanemos.com/nikos-lagkadinos
Πληροφορίες έκδοσης
- Συγγραφέας: Νίκος Λαγκαδινός
- Τίτλος: «Εμβατήριο Οπισθοπορείας»
- ΕκδόσειςΔυτικός Άνεμος
- Επιμέλεια & Σχεδιασμός έκδοσης: Ευάγγελος Κασσαβέτης
- ISBN: 978-618-84324-0-6
- Τιμή: 15 ευρώ
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
