Καλό, χρυσό και άγιο το επιτελικό κράτος με δύο προϋποθέσεις: Να είναι επιτελικό και να είναι κράτος. Στην περίπτωση της Κυβέρνησης λείπουν και οι δύο προϋποθέσεις, στη θέση τους διαμορφώθηκε επικοινωνιακά μια μυθολογία που εκπορεύτηκε από την ανάγκη να παρουσιαστεί μια νέας μορφή κυβερνητικής οργάνωσης «για να διαφέρουμε από την πλέμπα» και κατέληξε, στην περίπτωση της Πολιτικής Προστασίας, αυτό που πάντα ήταν: ένας μύθος.
Ο λάκκος της φάβας είναι αυτός ακριβώς που κάθε νοήμων εξαρχής περιέγραψε: η Πολιτική Προστασία δεν είναι, δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι μια υπόθεση δημοκρατίας, δικαιωμάτων, πλειοψηφιών, κοινοβουλευτικών διαδικασιών και επικοινωνιακής διαχείρισης.
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπου, τέλος πάντων, λειτουργεί η Πολιτική Προστασία είναι υπόθεση εθνικής ασφάλειας στη σκληρή, μάλιστα, εκδοχή της. Αφορά στον σκληρό πυρήνα της κρατικής οργάνωσης, καθώς διαχειρίζεται σε εξαιρετικά κρίσιμες συνθήκες ζωές και περιουσίες και έχει εγγεγραμμένες εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις δημοκρατικές ευαισθησίες και τους κάθε λογής δικαιωματιστές, αυτό το νέας εσοδείας φρούτο της βαρουφακικής μεταδημοκρατίας.
Πουθενά στον πλανήτη δεν νοείται Πολιτική Προστασία να οργανώνεται και να λειτουργεί ως ΔΕΚΟ στην οποία βολεύουμε προέδρους και διοικητικά συμβούλια, χιλιάδες υπαλλήλους και εκατοντάδες μετακλητούς, ανακυκλώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα τα στελέχη για να κονομήσουν όλοι, πουλάμε εκδούλευσης στους ψηφοφόρους και περνάμε όλοι μπέϊκα με τον παρά των φορολογουμένων.
Η Πολιτική Προστασία στην οργάνωση, στη διαχείριση και στη λειτουργία της είναι υπόθεση ακραίας αξιοκρατίας, που δεν καταλαβαίνει από κανένα ρουσφέτι, δεν υπηρετεί κανένα αποτυχημένο ή μη πολιτικάντη, δεν διαχειρίζεται τη συλλογική μας ανικανότητα ή την έμφυτη τάση μας να αντιδράμε σε κάθε εντολή, επιβάλλει αξιοσύνη και στελέχη με αποδεδειγμένες ικανότητες στη διαχείριση κρίσεων.
Κυρίως, όμως, προϋποθέτει μια οργάνωση και μια λειτουργία σκληρή, περιοριστική των κάθε είδους δικαιωμάτων, σχεδόν στρατιωτική στη λογική της.
Ο έλεγχος και η διαχείριση εκατομμυρίων (ίσως) πολιτών σε συνθήκες ακραίας κρίσης δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί πεδίο άσκησης δημοκρατικών ή «δημοκρατικοφανών» δικαιωμάτων κάθε φυράματος, ούτε καν αντικείμενο ατέρμονων συζητήσεων ειδικών και «ειδικών» με το βλέμμα στραμμένο στην επικοινωνία και στον τηλεοπτικό φακό.
Η «Ελπίδα» εκεί ακριβώς πάτησε, στην απέραντη δημοκρατικολαγνεία της μεταδημοκρατίας των social media και των τηλεοπτικών φακών και διέλυσε με δέκα ώρες χιόνι μια πρωτεύουσα ολόκληρη, απείλησε τις ζωές ανθρώπων, τις περιουσίες τους, τους άφησε δυο μέρες χωρίς ρεύμα σε συνθήκες πολικού ψύχους και δημιούργησε μια εικόνα απόλυτου χάους στην καλύτερα οργανωμένη (υποτίθεται) περιοχή της χώρας, στην Αττική.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επένδυσε το καλοκαίρι, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, σε μια εκσυγχρονιστική εικόνα της Πολιτικής Προστασίας αποδεχόμενος πως κάτω από αυτόν (και την εξουσία του) υπάρχει κρατική οργάνωση, ατομική ευθύνη και καθετοποιημένη λειτουργία.
Έκανε ένα τεράστιο λάθος, δεν υπάρχει τίποτε, είναι όλα στον αέρα για ένα απλό λόγο: επειδή στο γραφικό Ελλαδιστάν η ελάχιστη μορφή κρατικής εξουσίας που οδηγεί στον απαραίτητο καταναγκασμό θεωρείται υποταγή στον νεοφιλελευθερισμό και η άρνηση όλων να συμμορφωθούν με τις απλούστερες των εντολών είναι από μαγκιά έως λαϊκή επανάσταση.
Κι επειδή χρόνος δεν υπάρχει σε συνθήκες εξελισσόμενης κλιματικής κρίσης για μαθήματα κρατικής οργάνωσης από τα κάτω αυτή χρειάζεται να επιβληθεί από τα πάνω, από τον ίδιο, αφού πρώτα αποφασίσει πως δημοκρατικός δικαιωματισμός και πολιτική προστασία είναι έννοιες παράλληλες, δεν συναντώνται, δεν τέμνονται πουθενά.
Οι καιροί για κάθε είδους πειράματα δημοκρατίας σε ένα λαό χαβαλέδων και λαμόγιων παρήλθαν. Τώρα είναι η ώρα των σκληρών αποφάσεων, που θα αναλάβουν να τις υλοποιήσουν συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν αποδείξει πως τις κατανοούν και τις αποδέχονται. Οι κάθε είδους δημοκρατικούληδες μπορούν να αποχωρήσουν.
Υ.Γ. Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί για αυτή τη δουλειά ένας ακόμη Κυριάκος Πιερρακάκης;