Η μείωση του επιστημονικού προσωπικού της χώρας είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που παρουσιάζονται στα χρόνια της κρίσης.
Η χώρα πάντα είχε απώλειες του ικανού της δυναμικού ακόμη και στις εποχές της ανάπτυξης, απλά το πρόβλημα εντάθηκε σε βαθμό που πλέον αποτελεί πρόβλημα στην ανάταξη της χώρας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η απώλεια ερευνητικού προσωπικού, το οποίο όχι μόνον διαρρέει στο εξωτερικό αλλά πολύ δύσκολα θα επιστρέψει αφού η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ουραγός στη χρηματοδότηση της έρευνας και στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Πολλοί συμφωνούν ότι το ερευνητικό δυναμικό μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα σε μελλοντική ανάπτυξη, αλλά οι προσπάθειες δείχνουν να πέφτουν στο κενό.
Πρόσφατα, η ίδρυση του ΕΛΙΔΕΚ και οι ανακοινώσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Έρευνας κ. Φωτάκη δείχνουν μια προσπάθεια βελτίωσης της χρηματοδότησης, αλλά πουθενά δεν φαίνεται προσπάθεια για μεταρρύθμιση των ερευνητικών φορέων ώστε να μπορούν να πετύχουν χρήσιμα αποτελέσματα για τη χώρα.
Αφού το πρόβλημα υπήρχε πάντα, και στους καλούς καιρούς, τι μας εγγυάται ότι οι νέες προσπάθειες θα αποδώσουν και θα πετύχουν κάτι;
Οι αποσπασματικές επιτυχίες στις νέες τεχνολογίες μάλλον ασύνδετες είναι από τα ερευνητικά κέντρα της χώρας, όπως η περίπτωση του taxibeat, και άλλων εταιρειών.
Οι δημόσιες χρηματοδοτήσεις στα ερευνητικά κέντρα φαίνεται να αποδίδουν λίγο και πουθενά δεν έχουμε δει κάποιες μετρήσεις για την κερδοφόρα απόδοσή τους στην οικονομική ζωή της χώρας.
Αντίθετα, τα δείγματα είναι ότι τις χρηματοδοτήσεις τις νέμονται λίγοι που καταφέρνουν να διατηρούν προνόμια ακόμη και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Και δεν εννοούμε μόνο ερευνητές, αλλά και υπαλλήλους.
Βροχή έρχονται καταγγελίες για ερευνητικό κέντρο που εδράζει στην Αθήνα και έχει παραρτήματα σε διάφορα σημεία της χώρας, στο οποίο μικρή ομάδα διοικητικών υπαλλήλων και ερευνητών "απαλλοτριώνει" την κρατική επιχορήγηση με διάφορα κόλπα επιδομάτων που στερεί από τον "γενικό πληθυσμό" αλλά δίνει άπλετα σε ημετέρους, και μάλιστα χωρίς καμία διαδικασία κρίσης!
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό έγινε και με πολιτική κάλυψη, όπως φαίνεται, αφού στο συγκεκριμένο κέντρο εμφανιζόταν για χρόνια να διοικεί ένα άτομο όλο το κέντρο και τα ινστιτούτα, οπότε τακτοποίησε τους φίλους του αλλά και την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένων συζύγου και παιδιών που πλήρωνε με τα έσοδα του κέντρου, χωρίς κανένα έλεγχο.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι παρόλο το βάρος της διοίκησης του κέντρου και πολλαπλών ινστιτούτων (των οποίων έλεγχε τον προϋπολογισμό) είχε και τον χρόνο να εργάζεται σε ερευνητικά έργα και του ερευνητικού κέντρου αλλά και του πανεπιστημίου όπου είναι καθηγητής, με το αζημίωτο φυσικά!
Προφανώς πρόκειται περί ιδιοφυούς μέλους της ακαδημαϊκής κοινότητας, αφού τέτοιες ικανότητες δεν έχουν επιδειχθεί ποτέ πριν.
Τι θα έδειχνε λοιπόν ένας διοικητικός και οικονομικός έλεγχος στο συγκεκριμένο ερευνητικό κέντρο.
Το Υπουργείο Παιδείας αν γνωρίζει, δεν διερωτάται; Μήπως κερδίζει ή έχει κάτι να κερδίσει από την συγκεκριμένη περίπτωση;
Η αύξηση της χρηματοδότησης, επομένως, δεν αποτελεί το μοναδικό στοιχείο που απαιτείται για τη λύση του προβλήματος αλλά πρέπει να συνοδεύεται από έλεγχο και από μέτρηση της αποδοτικότητας, ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα σαν τα παραπάνω.
Και αυτή ειναι μονο μια περίπτωση που πρέπει να αντιμετωπίσει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Η πάταξη τέτοιων καταστάσεων και η μεταρρύθμιση για μια αποδοτική ερευνητική κοινότητα θα βοηθήσει πολλαπλά, αφού οι μεμονωμένες περιπτώσεις δεν πρέπει να γίνονται κανόνας.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
