Ο Αλέξης Τσίπρας, παραιτηθείς προ ολίγου καιρού από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε ότι: ‘’Παραιτούμαι γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να διατηρήσω το αξίωμα του βουλευτή, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται, όταν αισθάνομαι ότι η συμμετοχή μου, με την ειδική συνθήκη μάλιστα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύθηκαν.’’
Του Κώστα Χριστίδη
Προσωπικά μου θυμίζει την παραίτηση του Γκράουτσο Μαρξ από ένα κλαμπ όπου συμμετείχε ο ίδιος με την αιτιολογία ότι ‘’δεν μπορώ να παραμένω σε ένα κλαμπ που δέχεται ως μέλη ανθρώπους σαν εμένα’’!...
Επίσης ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι ‘’δεν πιστεύω σε μεσσίες, ούτε σε κομματικές κατασκευές εργαστηρίου. Πιστεύω όμως στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συνολικά για κοινωνική δικαιοσύνη’’ κ.λπ. , κ.λπ. Ποιός, ωστόσο, πιστεύει σε μεσσίες, αν όχι ο ίδιος και όσοι προσδοκούν στην επανεμφάνισή του για να αναστηθούν πολιτικά ;
Ποιός υπήρξε το πιο κλασικό παράδειγμα κομματικής κατασκευής εργαστηρίου ; Αλλά ας μη μείνουμε τόσο στις γραπτές ή προφορικές λέξεις όσο στις πράξεις. Αυτές, άλλωστε , είναι σημαντικότερες για την αξιοπιστία του καθενός.
Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να διαβάσουμε την πολυσέλιδη ‘’Ιθάκη΄’’ του Τσίπρα για να θυμηθούμε τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΝΕΛ τεσσάρων και πλέον ετών. Δεν είμαστε, άλλωστε, κατά πλειοψηφία τουλάχιστον, χώρα Λωτοφάγων, για να ξεχάσουμε ότι, αντί για τις προεκλογικά εξαγγελθείσες σεισάχθειες, την ‘’κατάργηση μνημονίων με έναν νόμο, ένα άρθρο’’, τον εξαναγκασμό των αγορών σε χορό υπό τους ήχους νταουλιών και ζουρνάδων, είχαμε ένα τρίτο, επαχθέστερο μνημόνιο, αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 86 δις, υποθήκευση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου για 99 χρόνια, νέες, επανειλημμένες περικοπές συντάξεων, capital controls και τους χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ας μην αναφερθούμε, επιπλέον, στη ταχυδακτυλουργική ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο 2015, τη διαβεβαίωση ότι η χώρα δεν θα οδηγηθεί σε νέες εκλογές (που έγιναν τον Σεπτέμβριο 2015), τον τρόπο παροχής τηλεοπτικών αδειών, την υπόθεση Novartis, τις δηλώσεις τύπου ‘’Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν’’. Αυτό είναι το track record και το ζήσαμε στο πετσί μας.
Γενικότερα, η αξιοπιστία ενός ανθρώπου, π.χ. ενός μάρτυρα που εξετάζεται ως εμπειρογνώμων σε ένα δικαστήριο, στηρίζεται κυρίως σε τέσσερις παράγοντες:
Κατ’ αρχάς στην ακεραιότητά του – ότι είναι πρόσωπο έντιμο και συνεπές, ότι έχει φήμη ανθρώπου που δεν ψεύδεται.
Κατά δεύτερο λόγο, στα κίνητρά του – ότι θέλει να λάμψει η αλήθεια και δεν προσπαθεί να παραπλανήσει έναν ή πολλούς.
Τρίτον, ότι έχει λαμπρά διαπιστευτήρια, ότι διαθέτει εμπειρία, γνώσεις, ικανότητες σχετικά με το θέμα για το οποίο καταθέτει.
Τέταρτον, ότι έχει πραγματοποιήσει καλά αποτελέσματα στο παρελθόν, ότι μπορεί να επικαλεσθεί αποδεδειγμένες επιτυχίες στο αντικείμενο της ειδικότητάς του.
Πρόσωπα που συγκεντρώνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι άξια εμπιστοσύνης. Και όπως έχει προσφυώς λεχθεί, το να σε εμπιστεύονται αποτελεί μεγαλύτερο κομπλιμέντο από το να σε αγαπούν. Βεβαίως, οι πολιτικοί ανά τον πλανήτη δεν αποτελούν πρότυπα αξιοπιστίας. Και η (αν)αξιοπιστία, όμως, έχει τις διαβαθμίσεις της.
Πόση αναξιοπιστία και έλλειψη ενσυναίσθησης έχει ένας πολιτικός, ο οποίος, πρωθυπουργός ων, επισκεπτόμενος το Μάτι, την περιοχή όπου εκτυλίχθηκε η πιο φρικτή φυσική καταστροφή με εκατοντάδες θυμάτων (νεκρών και εγκαυματιών), και απευθυνόμενος σε επιβιώσασα πυρόπληκτη της είπε : ‘’Και να έπαιρνες αυτά τα 2.000 ευρώ, τί θα τα έκανες ; Θα τα σπατάλαγες’’ (!) Ο ίδιος, λίγες ημέρες αργότερα, απολάμβανε την κρουαζιέρα του σε πολυτελή θαλαμηγό εφοπλιστού – φίλης του …
Ο ‘’αμετανόητος’’ και ‘’υπερήφανος’’ Τσίπρας, ο πολιτικός που ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από τυχοδιωκτισμό, εχθροπάθεια, ακατάσχετη ψευδολογία και παχυλή άγνοια (έφθασε, μάλιστα, να επικαλείται ως ελαφρυντικό τις ‘’αυταπάτες’’ του, οι οποίες βεβαίως και ταυτόχρονα αποτελούσαν εξαπάτηση όλων των άλλων, μέσω ψευδών δηλώσεων ή απόκρυψης αληθινών γεγονότων), εξήγγειλε στην ομιλία του στο ‘’Παλλάς’’ ‘’ένα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας’’, γιατί, συνέχισε λίγο αργότερα, ‘’Δημοκρατία δεν είναι μόνο κανόνες και θεσμοί, είναι και το λαϊκό φαντασιακό, το όραμα, τα συναισθήματα της ελπίδας για μία καλύτερη ζωή’’.
‘’Να οργανώσουμε, προέτρεψε, σε κάθε πόλη, γειτονιά, περιοχή, χώρο εργασίας ή φοίτησης, πρωτοβουλίες επανίδρυσης, δικαιοσύνης και αλλαγής’’ (Μάλλον, τα αλήστου μνήμης δεκαπενταμελή φοιτητικά συμβούλια θυμίζει η εξαγγελία αυτή). Δεν παρέλειψε, μεταξύ άλλων, να εξαγγείλει και υποχρεωτικές πατριωτικές εισφορές από τον μεγάλο πλούτο, ατομικό και εταιρικό (η μεσαία τάξη θυμάται καλά τι σημαίνει ‘’μεγάλος πλούτος’’ κατά Τσίπραν),‘’για τη στήριξη των νέων γενεών και, κυρίως, της νεανικής στέγης’’.
Δεν χρειάζεται να προσθέσει πολλά για να αντιληφθεί κανείς την ποιότητα, την αποτελεσματικότητα και, κυρίως, την αξιοπιστία των γραφομένων και των λεγομένων από τον συγκεκριμένο πολιτικό.
Η ‘’Ιθάκη’’, ωστόσο, του Καβάφη, με τη σοφία που περιέχουν τα αριστουργηματικά ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού, προσφέρει διδάγματα τόσο για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και για τους Έλληνες ψηφοφόρους.
Για τον πρώτο: ‘’Η Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πιά’’.
Για τους δεύτερους: ’’Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τί σημαίνουν’’…
*Ο Κώστας Χριστίδης είναι νομικός και οικονομολόγος