Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας λοιπόν σήμερα.
Της Απόλυτης Φτώχειας, όχι της δικής μας. Μην μπερδεύεστε!
Πόσο άχρηστες είναι οι παγκόσμιες ημέρες.
Ποιος νοιάζεται? Τι προσφέρουν? Κανείς δε νοιάζεται.
Τίποτα δεν προσφέρουν.
Από το πρωί που έφυγα από το σπίτι κόλλησα σε ένα τραγούδι. ‘’Βρέχει στη φτωχογειτονιά’’.
Μια απόσταση δύο χιλιομέτρων έκανα σαράντα λεπτά για να τη διανύσω.
Όχι σε ώρα αιχμής. Παρασκευή σήμερα και οι περισσότεροι Αθηναίοι δε δουλεύουν.
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή το έχουν συνήθως τριήμερο ξεκούρασης, ανάπαυσης, ηρεμίας. Εκδρομές στο εξωτερικό, γιατί όχι άλλωστε με αεροπορικά εισιτήρια τόσο φθηνά, εξορμήσεις στα βουνά, ή στη θάλασσα, στα νησιά, Οκτώβρη έχουμε ακόμη, με τέλειο καιρό.
Έκανα όμως τόση ώρα να φτάσω στον προορισμό μου, επειδή πολλά, πάρα πολλά τα αυτοκίνητα, χιλιάδες αυτοκίνητα. Αναρωτιέμαι πού πάνε όλα αυτά. Δηλαδή τι? Λέει ο Αθηναίος ‘’πως βαριέμαι σήμερα, τέλος της εβδομάδας, ας κάνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο’’ ή ‘’πως βαριέμαι σήμερα ας πάω για ψώνια’’ ή ‘’ας κινήσω σήμερα που δε θα πάω στη δουλειά το αυτοκίνητο, γιατί κάθεται μια βδομάδα τώρα που κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ’’. Ένα από αυτά συμβαίνει.
‘’Μικρά και ανήλιαγα στενά και σπίτια χαμηλά μου’’ έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης, μελοποιούσε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγουδούσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, κάποτε. Παλιά. Πέρασαν αυτά. Σήμερα μικρά και ανήλιαγα στενά δεν υπάρχουν. Όχι μόνο στην πρωτεύουσα, αλλά και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας μας. Θέλω να πω πως τα έχουμε ΟΛΑ. Όμως, ζητάμε παραπάνω. Και άλλα και άλλα και άλλα. Και… αφού δε φρενάρουμε, δε λέμε ΣΤΟΠ μας φτάνει, μας βρήκαν λύση. Μας είπαν ‘’κόσμε άπληστε, δούλεψε παραπάνω ώρες και πάρε, αγόρασε και άλλα άχρηστα’’. Εμείς το ζητήσαμε και αυτοί μας το έδωσαν.
Όμως ούτε αυτό θα μας είναι αρκετό. Θα ζητήσουμε κι άλλα και αυτοί θα μας τα δώσουν.
Το νου σας.