Νέα δεδομένα δημιουργεί όχι μόνο στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ αλλά και σε όλο το πολιτικό σκηνικό η απόφαση της Φώφης Γεννηματά να αποσυρθεί από την κούρσα της ηγεσίας μετά την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της.
Κι αυτό σχετίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό με τις επόμενες Εθνικές Εκλογές και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το κίνημα ως πυλώνας σταθερότητας και ως βασικός ρυθμιστής των εξελίξεων, αφού η απλή αναλογική δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυτοδύναμη Κυβέρνηση.
Στην ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας οφείλει κανείς να δώσει έμφαση στην εξής παράμετρο, ότι δηλαδή τα πρόσωπα που διεκδικούν πλέον την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχουν διαφορετικό προσανατολισμό, όσον αφορά στο ενδεχόμενο μετεκλογικών συμμαχιών για την ανάδειξη της επόμενης Κυβέρνησης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης φέρεται πως δεν είναι διατεθειμένος να αποτελέσει το δεύτερο πόλο μιας νέας συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Στην αντίπερα όχθη, ο Ανδρέας Λοβέρδος ευελπιστεί να αποτελέσει το ρυθμιστή των εξελίξεων στην περίπτωση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν καταφέρει να περάσει το όριο που θα του επιτρέψει να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση για δεύτερη συνεχόμενη τετραετία.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την περίπτωση του Χάρη Καστανίδη που διατηρεί ισχυρά ερείσματα στο σκληρό κομματικό πυρήνα, ενώ αναμένεται να προσελκύσει ένα μεγάλο κομμάτι των υποστηρικτών της Φώφης.
Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ συνιστά πλέον τον καθοριστικό καταλύτη για τη κυβερνησιμότητα αυτού του τόπο, αλλά και για τη διασφάλιση ενός σταθερού πολιτικού περιβάλλοντος, απαραίτητου για την ασφαλή μετάβαση στη νέα εποχή της ανάκαμψης και της ανάπτυξης.
Κοντολογίς, αναμένεται να κληθεί να διαδραματίσει το ρόλο που του αρμόζει διαχρονικά, ως η δημοκρατική παράταξη που αποτέλεσε τον εγγυητή της ομαλότητας και της ευημερίας για πολλά χρόνια.