Αλλεργία στην κανονικότητα και στην ευταξία επιδεικνύουν διαρκώς τα κόμματα της Αριστεράς σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου. 

Χαρακτηριστικές ήταν οι χθεσινές αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και άλλων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μετά από την επιχείρηση της αστυνομίας στην πανεπιστημιούπολη και τη σύλληψη κακοποιών στοιχείων, οι οποίες ανέδειξαν έναν άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα τους για το ποιος θα φανεί «προοδευτικότερος» από τον άλλο. 

Το εντυπωσιακό ήταν πως στελέχη αυτών των κομμάτων, χωρίς να έχουν την απαραίτητη τεχνογνωσία, έκαναν υποδείξεις για επιχειρησιακά θέματα που σχετίζονται με την αντιμετώπιση του εγκλήματος ακόμα και σε χώρους φοιτητικών εστιών, αν και μπροστά σε όσα συμβαίνουν εκεί τόσα χρόνια ποτέ δεν ανέλαβαν κάποια πολιτική πρωτοβουλία για να αναδείξουν την πραγματική εικόνα, η οποία σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. 

Η Κυβέρνηση πήρε υψηλό ρίσκο με τη συγκρότηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και αποφάσισε να επιδείξει μηδενική ανοχή στα φαινόμενα παραβατικότητας μέσα στους χώρους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, επιχειρώντας ένα δύσκολο άλμα στην κανονικότητα σε μία περίοδο που το κλίμα έχει οξυνθεί επικίνδυνα στο εσωτερικό. 

Η κλεψύδρα του χρόνου προς τις Εθνικές Εκλογές αδειάζει και η Αντιπολίτευση βλέποντας την κυριαρχία Μητσοτάκη ετοιμάζεται για σκληρή μάχη. Η ατζέντα όμως που επιλέγει να φωτίσει αφορά πολύ περισσότερο κάποιες παρωχημένες ιδεοληψίες του παρελθόντος, παρά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της νεολαίας. 

Η τάξη στην Παιδεία και η εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, ούτε αφορά τους λίγους. Είναι μια αναγκαία προϋπόθεση που ταυτίζεται απόλυτα με το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και της πρόσβασης στη γνώση, στοιχεία που συνδέονται άμεσα με το δημοκρατικό πολίτευμα και τις αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας. 

Η εικόνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να φωνάζουν στα κανάλια για δήθεν αστυνομική αυθαιρεσία και βία, δεν συγκινούν την πλειοψηφία των πολιτών και κυρίως των μετριοπαθών ψηφοφόρων που ζητούν από την Πολιτεία να πράξει το αυτονόητο.