Η κρίση της Καταλονίας δεν περιορίζεται μόνο στον δεδομένο γεωγραφικό χώρο, αλλά δημιουργεί ευρύτερες πολιτικές ανακατατάξεις στον πολιτικό χάρτη ολόκληρης της Ισπανίας.

Η πιο αξιοσημείωτη τάση είναι η κατάρρευση στις δημοσκοπήσεις του αριστερού κόμματος Podemos (κάτι ανάλογο με τον ΣYΡΙΖΑ) και η αντίστοιχη κατακόρυφη άνοδος του φιλελεύθερου κόμματος Ciudadanos (κάτι σαν αυτό που κατά πολλούς θα έπρεπε να είναι το Ποτάμι).

Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Meteroscopia, το κόμμα των Ciudadanos αγγίζει το 22,7% των ψήφων, περνώντας έτσι στη δεύτερη θέση, μαζί με το σοσιαλιστικό κόμμα PSOE.

Στην πρώτη θέση παραμένει το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι. Πρόκειται για άνοδο άνω των 4 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με την περίοδο πριν από την κρίση της Καταλονίας.

Τότε, οι Ciudadanos ήταν στην 4η θέση, πίσω από το Podemos, με 18,5% των ψήφων.

Επίσης, ο ηγέτης του Αλμπερτ Ριβέρα είναι ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης σήμερα τον οποίο υποστηρίζει η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος -με τους υποστηρικτές του να υπερβαίνουν κατά 7% αυτούς που αντιτίθενται.

Από την άλλη πλευρά, το αριστερό κόμμα Podemos υποχωρεί στην τέταρτη θέση, με μία πτώση 5 ποσοστιαίων μονάδων: από 19,7% σε 14,7%. Ο ηγέτης του Πάμπλο Ιγκλέσιας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματος. Τον υποστηρίζει μόλις το 49% των οπαδών του, ενώ πριν από την κρίση είχε το 65%.

Η άνοδος των φιλελεύθερων Ciudadanos εκτιμάται ότι οφείλεται κυρίως στη σταθερή τους προσήλωση στη γραμμή της συνταγματικής νομιμότητας και την άρνησή τους να δεχθούν ότι υπάρχει ένα αφηρημένο «δικαίωμα αυτοδιάθεσης» έξω από το πλαίσιο που θέτει ο συνταγματικός χάρτης.

Ευθύς εξαρχής, διατύπωσαν μια «σκληρή» γραμμή, που πολλές φορές υπερέβαινε και αυτή του αρχηγού του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος Μαριάνο Ραχόι.

Αρνήθηκαν, εξαρχής, να δεχτούν τη νομιμότητα του «δημοψηφίσματος» της 1ης Οκτωβρίου, ενώ πρότειναν από πολύ νωρίς την εφαρμογή του νόμου 155, που αφαιρούσε την εξουσία από την τοπική αποσχιστική κυβέρνηση.

Αντίθετα, το αριστερό κόμμα Podemos τιμωρήθηκε για την ασαφή και επαμφοτερίζουσα στάση του. Ενώ θεωρητικά η γραμμή του ήταν καταδίκη της γραμμής της απόσχισης της Καταλονίας και ταυτόχρονα καταδίκη της εφαρμογής του νόμου 155, στην πράξη έδινε την εντύπωση ότι ο κυριότερος εχθρός ήταν ο Ραχόι και το ισπανικό κράτος παρά οι αυτονομιστές, τους οποίους -ιδιαίτερα το τοπικό τμήμα του κόμματος- πολλές φορές φάνηκε να εναγκαλίζεται.

Επίσης, για πολλούς Ισπανούς είναι απορίας άξιο πώς ένα αριστερό κόμμα έφτανε να συμπαθεί το αίτημα απόσχισης μιας πλούσιας επαρχίας.

Όπως έγραψε χαρακτηριστικά σε κύριο άρθρο της η El Pais, η κατάρρευση της Αριστεράς οφείλεται στη λανθασμένη εκτίμησή τους, σύμφωνα με την οποία τα «λαϊκά στρώματα τόσο στην Καταλονία όσο και στην Ισπανία θα υποστήριζαν το αίτημα της απόσχισης, που ταυτίζεται με το αίτημα της έλλειψης αλληλεγγύης των πιο πλούσιων περιοχών με τους πιο φτωχούς και το οποίο βασίζεται σε ένα αφήγημα υπεροχής και σωβινισμού, που στην ουσία στρέφεται εναντίον των πιο αδύναμων».

Έχουν αυτές οι εξελίξεις κάποιο μήνυμα για την Ελλάδα;

Απολύτως κανένα. Στην Ισπανία, οι όροι «Αριστερά» και «Δεξιά» έχουν νόημα ως διαφορετικά πολιτικά αφηγήματα και οράματα, ενώ η πολιτική αντιπαράθεση είναι σοβαρή και ενδιαφέρουσα.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, αυτοί οι όροι απλά αντιπροσωπεύουν διαφορετικές στρατηγικές υποταγής στη νομενκλατούρα των Βρυξελλών, ενώ η πολιτική αντιπαράθεση από τη στιγμή που υπογράφτηκε το πρώτο «μνημόνιο» δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον…

ΠΗΓΗ: http://www.euro2day.gr/