Αν όταν έγινε το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ στην Κύπρο μάς έλεγαν ότι «κοιτάξτε μάγκες, θα πάτε στους «4» και θα κατακτήσετε το χάλκινο μετάλλιο», θα το αγοράζαμε αυτό το σενάριο με μπόλικη χαρά.
Βλέπετε, υπήρχαν καθ’ οδόν για το βάθρο Σερβία και Γερμανία, ενώ έπαιζαν δυνατά Γάλλοι, Λιθουανοί, οι οικοδεσπότες της τελικής φάσης Λετονοί και οι πάντα αξιοσέβαστοι Ισπανοί, άσχετα αν έφαγαν τα μούτρα τους στη Λεμεσό. Αξιόμαχοι και οι Ιταλοί, ενώ άντε να ξεγράψεις τους Σλοβένους με τον υπερπαικταρά Ντόντσιτς.
Του Κώστα Τσαγκαράκη
Αν τα πράγματα πήγαιναν με βάση τη λογική, ακόμη και στην περίπτωση που η γαλάζια αρμάδα του Σπανούλη και του Γιάννη έβγαινε πρώτη στον όμιλό της, θα έβρισκε στο πιθανότερο σενάριο στον ημιτελικό τη Σερβία. Εκεί που και να χάναμε θα λέγαμε δεν βαριέσαι, ηττηθήκαμε από το φαβορί. Έλα που οι Σέρβοι έχασαν Μπογκντάνοβιτς και τον… μπούσουλα και τάραξαν όλα τα ζευγαρώματα. Και μας έστειλαν στον ημιτελικό την αρκετά σφριγηλή Τουρκία του Αταμάν και η συντριβή αυτή μάς πόνεσε, είναι η αλήθεια. Μας ξύπνησε όμως ταυτόχρονα και αγκαλιάσαμε το μετάλλιο.
Τέλος καλό, όλα καλά. Με τον Γιάννη, τον Βασίλη, τους… Κωστάδες και τ’ άλλα παιδιά προχωράμε και τα καλύτερα είναι μπροστά. Γιατί πολλά ακούστηκαν ότι… άντε τώρα πάλι σε καμιά εικοσαριά χρόνια. Αυτή η Εθνική με τα νιάτα που θα μπουν στη μηχανή (π.χ. Νεοκλής Αβδάλας και με πιο ώριμο και δυνατό τον Σαμοντούροφ) έχει κι άλλα να μας προσφέρει. Μετά από 15-20 χρόνια θα είναι η σειρά για τα διαμαντάκια των Αντετοκούνμπο. Τους γιούς του Γιάννη και όχι μόνο…
Αν η Εθνική μείνει μια οικογένεια, όπως είναι τώρα, θα μας ταΐσει κι άλλες επιτυχίες. Πρώτα στο Παγκόσμιο της Ντόχα και με τη βοήθεια του Θεού να ξορκίσουμε το… απωθημένο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2028. Πρώτα με την παρουσία μας και μετά με ό,τι προκύψει. Ίδωμεν.
Υ.Γ.: Η Τουρκία αδίκησε τον εαυτό της στον τελικό ή και πλήρωσε το γεγονός ότι σπατάλησε όλη την ενέργεια για να μας ρίξει εμφατικά στο καναβάτσο. Ας πρόσεχαν. Έτσι, οι 9 Γερμανοί που ταλαιπωρήθηκαν από απουσίες-μέχρι και τον προπονητή έχασαν- άντεξαν και πλέον έχουν και το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο στέμμα. Ίσως όμως στην περίπτωση των πάντσερ μάλλον μιλάμε για τέλος εποχής. Όσο για τους γείτονες; Ας μείνουν με ενθύμιο την αφίσα των γκρίζων λύκων του Σεγκούν. Γιατί αυτοί τερμάτισαν πικραμένοι το τουρνουά κι εμείς χαρούμενοι. Περαστικά, χαϊβάνια…