Ο έρωτας είναι πουλί με φτερά από καθρέφτες,
πετά μέσα μου και με διαλύει σε χιλιάδες είδωλα.
Στο στόμα σου φυτρώνουν κήποι,
οι λέξεις σου στάζουν νερό που δεν έχει πηγή.
Όταν σε αγγίζω,
ο ουρανός ανοίγει σαν βιβλίο
και οι σελίδες γεμίζουν με ανεξήγητα φεγγάρια.
Η σκιά σου περπατάει πιο μπροστά από εμάς,
κρατά στα χέρια της τον χρόνο
και τον σπάει σαν γυάλινο ποτήρι.
Κι εγώ, μεθυσμένος από το άγνωστο,
ξέρω μόνο πως η καρδιά μου
είναι μια άβυσσος
που γράφει τ’ όνομά σου με φωτιά.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος