Ένα κλειδί γυρίζει μέσα στη νύχτα
χωρίς θόρυβο.
Οι σκιές αλλάζουν θέση
και το σκοτάδι θυμάται πώς να υποχωρεί.
Ο νέος χρόνος δεν μιλά·
αφήνει στο τραπέζι
ένα ποτήρι νερό,
ένα σπασμένο ρόδι,
κι έναν καθρέφτη καθαρό.
Ό,τι ήταν βάρος γίνεται σκόνη,
ό,τι πονούσε μαθαίνει να στέκεται.
Τα ρολόγια ξεχνούν τον θυμό τους
και οι πληγές ανοίγουν σαν παράθυρα.
Κάπου, ένα κερί καίγεται μόνο του
κι όμως φωτίζει.
Αυτό είναι το σημάδι:
δεν τελείωσε η ελπίδα
απλώς έμαθε άλλη γλώσσα.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος