Σαν κεχριμπάρι στάζει το φως,

τα φύλλα γίνονται στάχτη κι άνεμος·

στην άκρη του χρόνου ανάβει η γη

κεριά από βροχή και μνήμη.

Μυρίζει καπνός, ώριμα μήλα,

ο ουρανός κλείνει μισό χαμόγελο,

κι οι μέρες, πιο σύντομες τώρα,

σαν χελιδόνια φεύγουν προς το σκοτάδι.

Μα μέσα στη σιωπή του,

ο Οκτώβριος υπόσχεται θαλπωρή—

μια αγκαλιά από χρυσό φθινόπωρο,

πριν ο χειμώνας φορέσει το στέμμα του.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος