Δεν φαίνονται τα κάγκελα∙
είναι διάφανα, φτιαγμένα
από συνήθειες, κανόνες,
υποσχέσεις προόδου.
Ο άνθρωπος περπατά
νομίζοντας πως ταξιδεύει,
μα οι δρόμοι του γυρίζουν
στο ίδιο κέντρο.
Άλλοι γεννιούνται
με κλειδιά στις παλάμες,
κι άλλοι σπάζουν τα νύχια τους
πάνω στο άνοιγμα που δεν υπάρχει.
Το κλουβί είναι άνισο
για κάποιους είναι δωμάτιο πολυτελές,
για άλλους σκιερή φυλακή.
Μα όλοι μοιράζονται
την ίδια ψευδαίσθηση
πως έξω απ’ αυτό
υπάρχει κάτι που τους περιμένει.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος