Σκορπά το φως του ο ήλιος σαν κερί,

στα σύννεφα μαζεύεται η βροχή·

οι δρόμοι βγάζουν άχνα το πρωί,

κι ο άνεμος μιλάει για σιωπή.

Τα φύλλα καφετιά, χρυσά, θλιμμένα,

σαν γράμματα που δεν τα διάβασε κανείς·

φεύγουν με τον καιρό, μοιρασμένα,

στις άδειες αυλές μιας παλιάς ζωής.

Μυρίζει χώμα, μνήμη, και σπορά·

οι μέρες μικραίνουν σαν προσευχή,

κι ο Νοέμβρης, μ’ ήσυχη καρδιά,

πλέκει το σκούρο πέπλο στη γη.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος