Σ’ ένα σπίτι λευκό με μπλε παντζούρια

ο ήλιος γέρνει αργά στα πεύκα

η θάλασσα δεν ζητά τίποτα μόνο να την κοιτάς.

Ο αέρας μυρίζει σύκο και ρετσίνι

το μεσημέρι απλώνεται βαρύ,

σαν ύπνος βαθύς που δεν χρωστά σε κανέναν.

Μια γάτα ξαπλωμένη στη σκιά

δεν έχει λόγια, δεν χρειάζεται.

Η μέρα κυλάει χωρίς άγχη,

χωρίς ερωτήσεις, χωρίς ειδήσεις.

Μόνο το φως που αλλάζει σιγά σιγά,

και το κορμί που θυμάται πώς να αναπνέει.