Ένα παιδί κάθεται στο πεζοδρόμιο
με τα χέρια του βρώμικα από σκόνη και ψίχουλα.
Τα μάτια του κοιτούν χωρίς να ζητούν,
μόνο θυμούνται κάτι που δεν ήρθε ποτέ.
Δεν έχει λέξεις να διαμαρτυρηθεί,
ούτε φωνή να σπάσει τη σιωπή του κόσμου.
Οι άλλοι περνούν με σακούλες γεμάτες
και δεν τον βλέπουν.
Το στομάχι του μουρμουράει παλιά τραγούδια,
που κάποτε άκουσε απ’ το ραδιόφωνο του γείτονα.
Η μάνα του δουλεύει, η νύχτα δεν τελειώνει,
ο πατέρας του έφυγε νωρίς ή δεν ήρθε ποτέ.
Και το παιδί μεγαλώνει,
χωρίς παιχνίδι,
χωρίς παπούτσια,
χωρίς εκείνο το «για σένα».
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος