Στου χειμώνα την ανάσα ανάβει ένα φως,
σε σπίτια σιωπηλά, σε καρδιές μισοκλειστές.
Ένα παιδί γεννιέται φτωχό κι όμως Θεός,
κι ο κόσμος γέρνει λίγο απ’ τις πληγές.
Χιόνι πέφτει απαλά στις λέξεις που δε λέμε,
συγγνώμη, έλα εδώ, σε χρειάζομαι ξανά.
Κι οι καμπάνες θυμίζουν πως ακόμα μπορούμε
να γίνουμε άνθρωποι, έστω για μια βραδιά.
Στο τραπέζι η μνήμη, το ψωμί κι η προσμονή,
μια θέση άδεια, μα γεμάτη ουρανό.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι στο στολίδι ή στη γιορτή,
μα στο χέρι που απλώνεται σιωπηλό
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος