Συνήθως οι αλαλάζοντες σημαιοφόροι σε διαδηλώσεις, ναι μεν κραυγάζουν τα συνθήματα που τους είπαν, αλλά από ιστορία χαμπάρι δεν έχουν. Κατά κανόνα δε, ούτε θα ήθελαν να έχουν. Το ίδιο συμβαίνει έτσι και με όλους τους όψιμους «φίλους» των Παλαιστινίων, που σίγουρα δεν γνωρίζουν προς τα πού πέφτει η Γάζα.
Του Aθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Όσο για τη σημαία των Παλαιστινίων, που κάποιοι προσπαθούν να καθιερώσουν ως σύμβουλο «προόδου» και ελευθερίας, δεν είναι άλλη από αυτήν του Sharif Hussein bin Ali (1853-1931), τελευταίου Χαλίφη της Μέκκας, αυτοανακηρυγμένου «Βασιλέα των Αράβων» και μέγα διώκτη Εβραίων και Χριστιανών από την Αραβική Χερσόνησο.
Υπενθυμίζουμε, για όσους πιθανώς δεν το γνωρίζουν, ότι στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 αλλά και στη συνέχεια, η Μέκκα δεν έκρυψε τη συμπάθειά της προς το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς και τον ιδρυτή του Αδόλφο Χίτλερ. Έτσι, το 1941, ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ, Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, ένας Άραβας εθνικιστής και εξέχων μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης, συναντά τον Χίτλερ για πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε στην καγκελαρία του Ράιχ.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Χίτλερ. Στον οποίον ο μουφτής πρότεινε αραβική στήριξη στις πολεμικές του επιχειρήσεις, αρνήθηκε να κάνει δεκτό το αίτημα του αλ-Χουσεϊνί για δημόσια δήλωση για μια μυστική αλλά επίσημη συνθήκη Αράβων και Γερμανών, στην οποία η Γερμανία θα: 1) δεσμευόταν να μην καταλαμβάνει αραβική γη, 2) αναγνώριζε τον αγώνα των Αράβων για ανεξαρτησία και 3) υποστήριζε την «αφαίρεση» της προτεινόμενης από Άγγλο-Γάλλους εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη.
Ο Φύρερ όμως, επιβεβαίωσε ότι ο «αγώνας ενάντια σε μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη» θα ήταν μέρος του αγώνα κατά των Εβραίων. Δήλωσε ετσι ότι: «θα συνέχιζε τον αγώνα μέχρι την πλήρη καταστροφή της εβραιο-κομμουνιστικής ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» και όταν ο γερμανικός στρατός θα βρισκόταν κοντά στον αραβικό κόσμο, η Γερμανία θα εξέδιδε «διαβεβαίωση στον αραβικό κόσμο» ότι «η ώρα της απελευθέρωσης ήταν κοντά».
Τότε θα ήταν «ευθύνη του αλ-Χουσεϊνί να εξαπολύσει την αραβική δράση που έχει προετοιμάσει κρυφά». Ο Φύρερ δήλωσε ακόμα ότι η Γερμανία δεν θα παρενέβαινε σε εσωτερικά αραβικά ζητήματα και ότι ο μόνος γερμανικός «στόχος εκείνη την εποχή θα ήταν η εξόντωση των Εβραίων που ζούσαν στον αραβικό χώρο υπό την προστασία της βρετανικής δύναμης».
Στις αρχές του Ιουλίου του 1946, ο Χασάν αλ-Μπάνα, επικεφαλής των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, με αφορμή επίσκεψη του μουφτή στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, μεταξύ άλλων, είπε στο καλωσόρισμά του:
«... Ο μεγάλος ηγέτης είναι εδώ, μαζί μας. Ορισμένες σιωνιστικές εφημερίδες στην Αίγυπτο, που τυπώνονται από την La Societe de Publicite φωνάζουν και κλαίνε επειδή ο Μουφτής επέστρεψε. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε, επειδή συνειδητοποιούν τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει ο Μουφτής στον αραβικό αγώνα ενάντια στο έγκλημα που πρόκειται να διαπράξουν οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι... Ο Μουφτής αξίζει όσο ο λαός ενός ολόκληρου έθνους μαζί. Ο Μουφτής είναι η Παλαιστίνη και η Παλαιστίνη είναι ο Μουφτής. Ω, Αμίν! Τι σπουδαίος, πεισματάρης, καταπληκτικός, υπέροχος άνθρωπος είσαι! Όλα αυτά τα χρόνια εξορίας δεν επηρέασαν το αγωνιστικό σου πνεύμα.
Η ήττα του Χίτλερ και του Μουσολίνι δεν σας τρόμαξε. Τα μαλλιά σας δεν άσπρισαν από τον φόβο και είστε ακόμα γεμάτοι ζωή και αγώνα. Τι ήρωας, τι θαύμα ανθρώπου. Θέλουμε να μάθουμε τι θα κάνουν οι Άραβες νέοι, οι υπουργοί, οι πλούσιοι και οι πρίγκιπες της Παλαιστίνης, της Συρίας, του Ιράκ, της Τύνιδας, του Μαρόκου και της Τρίπολης για να είναι άξιοι αυτού του ήρωα. Ναι, αυτού του ήρωα που αμφισβήτησε μια αυτοκρατορία και πολέμησε τον Σιωνισμό, με τη βοήθεια του Χίτλερ και της Γερμανίας. Η Γερμανία και ο Χίτλερ έχουν φύγει, αλλά ο Αμίν Αλ-Χουσεΐνιθα συνεχίσει τον αγώνα... ».
Όταν ο αλ-Μπάνα έγραψε τον πανηγυρικό του ύμνο στον Χουσεΐνι, η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο είχε μέλη που πλησίαζαν τους 500.000 συμπαθούντες και ήταν η κορυφαία ισλαμιστική οργάνωση στον κόσμο. Η Αδελφότητα επιδίωκε να εγκαθιδρύσει ένα Αιγυπτιακό κράτος βασισμένο στη Σαρία. Πρότεινε την κατάργηση των πολιτικών κομμάτων και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ζήτησε την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, των τραπεζών και της γης. Πρότεινε μια ισλαμική εκδοχή του εθνικού σοσιαλισμού και του αντικομμουνισμού και διεξήγαγε πολιτιστικό πόλεμο για την ανδρική υπεροχή ενάντια στη σεξουαλική ελευθερία και την ισότητα των γυναικών.
Ηγήθηκε της αραβικής αντίθεσης στο σιωνιστικό σχέδιο στην Παλαιστίνη, με γλώσσα που δεν έκανε διάκριση μεταξύ αντισημιτισμού και αντισιωνισμού. Αναγνωρίστηκε έτσι εκείνη την εποχή, από την αιγυπτιακή αριστερά ως αντιδραστική, αν όχι φασιστική, οργάνωση. Ως εκ τούτου, ο έπαινος του αλ-Μπάνα για τον συνεργάτη των Ναζί Χουσεΐνι, δεν προκάλεσε έκπληξη στους φιλελεύθερους και αριστερούς Αιγύπτιους.
Ας σημειωθεί επίσης ότι ως ηγέτης της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής στην Παλαιστίνη, ο Χουσεΐνι «συνέχισε τον αγώνα» εναντίον των Εβραίων επιμένοντας στον πόλεμο το 1947 και το 1948, προκειμένου να αποτρέψει την εγκαθίδρυση του Ισραήλ και τροφοδότησε τη συγχώνευση του Ισλαμισμού και του παλαιστινιακού εθνικισμού που θα καθιστούσε την απόρριψη του γεγονότος της ύπαρξης του Ισραήλ βασική αρχή της αραβικής πολιτικής για τον επόμενο μισό αιώνα.
Τα τελευταία 40 χρόνια, η ιστορική έρευνα έχει επιβεβαιώσει αυτό που καταλάβαιναν εκείνη την εποχή οι Αμερικανοί φιλελεύθεροι και αριστεροί, οι Γάλλοι σοσιαλιστές, κομμουνιστές και γκωλιστές, καθώς και οι κομμουνιστές στη Σοβιετική Ένωση, την Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία, Η πραγματικότητα της συνεργασίας των παλαιστινιακών εθνικιστών με τους Ναζί, στην ουσία αποσκοπούσε στην εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ και στην εγκατάσταση ενός ισλαμικού ολοκληρωτικού καθεστώτος στον αραβικό χώρο. Αρχεία των ναζί που έγιναν γνωστά στη Δύση μετά τον πόλεμο και στα οποία η Δύση για λόγους σκοπιμότητας έκλεισε τα μάτια, αποκαλύπτουν πλήρως τα σχέδια των Αδελφών Μουσουλμάνων και μετατρέπουν σε θλιβερό αστείο περί τα περί «ελεύθερης Παλαιστίνης».
Η Χαμάς και η Χεζμπολάχ λίαν επιεικώς φτύνουν τη λέξη αυτή, Όσο για τους δυτικούς ηγέτες που στον ΟΗΕ αναγνώρισαν ένα δήθεν παλαιστινιακό κράτος, σημαία του οποίου είναι το λάβαρο ενός Χαλιφάτου, μας πάνε πάρα πολλά χρόνια πίσω.
Το ίδιο βέβαια πράττει και ο τυφλωμένος από ναρκισσισμό Ισραηλινός πρωθυπουργός, που εξευτελίζει το Ολοκαύτωμα, και οδηγεί τη Δύση, μαζί με κάποιους άλλους σε δραματικά αδιέξοδα.
Νόμος, τάξη, αξιολόγηση, απόλυση και μηδενική ανοχή στα άκρα πριν είναι πολύ αργά
Μήπως λατρεύει τη βία η Αριστερά;
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
