Σεβασμός

Παρά το χάλι που έχει επικρατήσει στη χώρα σχετικά με τη περιφρόνηση θεσμών, παραδόσεων και αξιών θα πρέπει κάπου να υπάρξει ένα όριο. Όπως σωστά έγραψε πρόσφατα σχολιογράφος των «ΝΕΩΝ», έχει ελπίδα ένας νέος σήμερα να, ερωτευθεί την Ελλάδα, "της διαπλοκής, των σκανδάλων, των στημένων παιχνιδιών"; Σίγουρα όχι. 

Υπάρχει ένα όριο όμως στο πόση ασχήμια και προσβολή μπορεί να ανεχθεί ένας πολίτης. Ακόμα και στην σημερινή υποβαθμισμένη κοινωνία μας. 

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Στο όνομα των δικαιωμάτων, της ανεξέλεγκτης ατομικής έκφρασης και της σύγχρονης αυθαιρεσίας κάποιοι από εμάς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε προσβολές των ιερών και των όσίων μας. Το στήσιμο παραγκών μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στο όνομα της οποίας δικαιολογημένης ατομικής διαμαρτυρίας, προσβάλλει ριζωμένη εθνικά συναισθήματα. Καθιστά απόρριψη της μνήμης προγόνων που   κάποτε, για να είμαστε σήμερα εθνικό σύνολο που ζεί σε ελευθερία, έχυσαν το αίμα τους. 

Από όλα τα σημεία της πρωτεύουσας όπου ατομικές συλλογικές δράσεις διαμαρτυρίας μπορούν να προβληθούν, ρυπαίνοντας το περιβάλλον και παραβιάζοντας την όποια αισθητική του, εκεί που τιμώνται τα κόκκαλα αυτών που έπεσαν στο όνομα της συλλογικής μας ύπαρξης, οφείλουμε όλοι να δείχνουμε σεβασμό.

Αν κι' εκεί παραβιάζεται η όποια ηθική και αξιακή τάξη, στο όνομα μιας κακώς  εννοούμενης ελευθερίας, τι μένει για να κρατηθεί η κοινωνία όρθια; Περιφρόνηση του παρελθόντος, τόσο βίαιη και απόλυτη, σημαίνει εγκατάλειψη της οποίας φιλόδοξης μάχης  για το χτίσιμο ενός σταθερού μέλλοντος. 

Όταν τα μνημεία της ιστορίας ενός λαού φαντάζουν εκτρώματα του ζοφερού του παρόντος, η αυλαία έχει κλείσει για το όποιο του αύριο. Όταν φτάνουμε σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης δεν έχουμε το σθένος και το δικαίωμα να μιλάμε για οράματα μεγαλωσύνης και για θετικές εξελικτικές πορείες.

Για να νοιώσουμε μεγάλοι και ολοκληρωμένοι οφείλουμε να σεβόμαστε τα σύμβολα της ιστορίας μας. Και κάποιων στιγμών που μας σημάδεψαν - σαν λαός συλλογικά και τον καθένα ξεχωριστά. 

Αν τα αγνοήσουμε, στο όνομα πρόσκαιρων διαμαρτυριών η ευμετάβλητων διεκδικήσεων, θα καταντήσουμε συλλογικότητα - κέλυφος. Δίχως ψυχή και ουσία. Με κατεύθυνση, κατ' ευθείαν, στο περιθώριο της ιστορίας. 

Ο καθένας μπορεί αυτονόητα να διαλέξει τη θέση του στην πορεία αυτή, καθώς και στον δρόμο της μελλοντικής ιστορίας του τόπου. Έχοντας και την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών του. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα πρέπει το κράτος να χρησιμοποιήσει τον στρατό για να υποδείξει στους πολίτες το χρέος τους.

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις