Μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας σε δημόσιες ομιλίες εδώ και στο εξωτερικό έχω καταλήξει σε διάφορα συμπεράσματα σχετικά με τον τρόπο παρουσίασής τους. Κάτι που χαρακτηρίζει τη διαφορά ανάμεσα στις δημόσιες ομιλίες σε ηπειρωτική Ευρώπη και στον αγγλοσαξωνικό κόσμο είναι η σοβαροφάνεια της στάσης του ομιλητού στην πρώτη και η γενική βαρεμάρα του τρόπου έκφρασής του. Αντίθετα, στις αγγλοσαξωνικές χώρες, επιτυχημένοι ομιλητές είναι εκείνοι που διανθίζουν τον δημόσιο λόγο τους με χιούμορ και ζωντάνια. Κοντολογίς, οι εντυπωσιακοί δημόσιοι λόγοι δεν εξαρτώνται μόνο από το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ομιλίας αλλά κυρίως από τον τρόπο παρουσίασής τους.
Η εμπειρία μου έχει δείξει πως ακόμα και σε ακροατήρια συνηθισμένα σε βαρείς και μονοδιάστατους λόγους, η διάνθιση μιας δημόσιας ομιλίας με χιούμορ και ζωντάνια εντυπωσιάζει θετικά τους ακροατές και συμβάλλει στην επιτυχία του αντικειμενικού της στόχου: στην πειθώ του ακροατηρίου και στην κινητοποίησή του για επίτευξη κάποιων στόχων. Χρησιμοποιώντας χιούμορ σε ακροατήρια σε Γερμανία και Ρωσία λ.χ. διαπίστωσα απρόσμενη επιτυχία και ανταπόκριση. Ενώ με είχαν προηγουμένως συμβουλεύσει για το αντίθετο. Το xιούμορ και η ζωντάνια έδωσε στις ομιλίες μου άλλη διάσταση κι' ενθουσίασε τα συνηθισμένα σε άλλου είδους παρουσιάσεις (βαριές και σοβαροφανείς) ακροατήρια.
Το βασικό σημείο τεχνικής για μια τέτοια ομιλία είναι ο τρόπος που αυτή ξεκινά. Ο ομιλητής συνήθως παρασύρεται από την ησυχία που επικρατεί στο ακροατήριο. Στην ουσία όμως επικρατεί οχλαγωγία αν μπορούσαν να ακουσθούν δυνατά οι σκέψεις των παρισταμένων. "Αυτός", όπως μου είχε πει κάποτε ο καθηγητής μου Marshalla McLuhan, "είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής". Η επιτυχία του ομιλητή είναι πως να τον καθυποτάξει και να επιβάλει στο ακροατήριο σιωπή σκέψεων και απόλυτη προσοχή στα λόγια του. Κι' αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την χρήση, αυτοσαρκαστικού αν είναι δυνατόν, χιούμορ στο ξεκίνημα της ομιλίας. Και μάλιστα τρία, αν γίνεται, συνεχόμενα χιουμοριστικά σχόλια στο αρχικό άνοιγμα του λόγου. Το πρώτο ξαφνιάζει, το δεύτερο τραβά την προσοχή, το τρίτο επιβάλλει ενδιαφέρον και παρακολούθηση. Μετά ο ομιλητής αναπτύσσει τις θέσεις του - με το ακροατήριο πλέον μαγνητισμένο.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης καλό είναι να παρεμβάλλονται παύσεις με τις οποίες ο ομιλητής να υποβάλει ερωτήσεις με αυταπόδεικτες απαντήσεις που όμως το ακροατήριο θα επαναλαμβάνει. Αυτή η συμμετοχή προσθέτει στην ζωντάνια του λόγου και δείχνει την κατεύθυνση της ομιλίας. Κυρίως, εάν στο τέλος ο ομιλητής ζητεί κάποιου είδους δέσμευση η κινητοποίηση του ακροατηρίου. Απαραίτητη είναι προηγουμένως η ανάγνωση η η "μελέτη" της σύνθεσης του κοινού που πρόκειται να προσέλθει ώστε τα επιχειρήματα της κεντρικής ομιλίας να είναι προσιτά και εύκολα κατανοητά. Και για να ξέρει ο ομιλητής τις ιδιαίτερες ευαισθησίες του κοινού του - ώστε να μην υπάρξει κάποια άστοχη αιχμή...
Καλό είναι επίσης στο κλείσιμο της ομιλίας να υπάρξει κάποια χιουμοριστική αναφορά, ώστε το τελικό συμπέρασμα να εντυπωθεί στο μυαλό του κοινού με κάτι ευχάριστο - που θα μείνει μαζί του για κάποιο διάστημα μετά το πέρας της ομιλίας και την απομάκρυνση των ακροατών.
Περιουσιολογίου Ανάγκη
Πως η Ρωσία υπονομεύει ευρωπαϊκές χώρες
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
