Μια αδικαιολόγητη πρεμούρα να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στην εξαφανισμένη Χρυσή Αυγή δείχνει ο Αλέξης Τσίπρας για να κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας, αδιαφορώντας ότι με τη στάση αυτή εξελίσσεται στον καλύτερο διαφημιστή της καταδικασμένης εγκληματικής οργάνωσης.
Μέσα στην πολιτική τους ανυπαρξία τα κόμματα της Αριστεράς επιδίδονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα αδικαιολόγητα σε ένα ανεξήγητο για την κοινή λογική ακτιβισμό, με αφορμή τα γεγονότα στο σχολικό συγκρότημα της Σταυρούπολης, παριστάνοντας τους χωροφύλακες της γειτονιάς χωρίς καμία αρμοδιότητα και δημιουργούν ένταση τροφοδοτώντας ταυτόχρονα τα άλλα άκρα που έχουν μπει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα στο περιθώριο.
Η ιστορία αυτή της ανατροφοδότησης των πολιτικών άκρων της ελληνικής πολιτικής ζωής κρατά πολλά χρόνια από την περίοδο που συναντιόταν η «πάνω» και η «κάτω πλατεία» στο Σύνταγμα, αλλά και στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα που είτε ψήφιζαν όλοι μαζί νομοσχέδια, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πλάτες με τη στάση του για να παραμείνει η Χρυσή Αυγή πολιτικά όρθια.
Είναι ευθύνη επιτέλους της οργανωμένης Πολιτείας να αφήσει τις λογικές των χαμηλών τόνων και τις μπαρούφες της συναίνεσης και να πάρει άμεσα μέτρα απέναντι στον κόκκινο και στο μαύρο φασισμό, οι οποίοι προκαλούν την κοινή γνώμη και διαταράσσουν την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη. Σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα τα φαινόμενα βίας και μισαλλοδοξίας δεν έχουν χώρο, ενώ είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθεί ο κάθε πολίτης πως τα ρόπαλα δεν έχουν χρώμα.
Πρέπει να καταλάβουν οι υπαίτιοι του νέου κύκλου πολιτικής κόντρας ότι η εποχή των πολιτοφυλακών στις γειτονιές των πόλεων και των ταγμάτων εφόδου έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντί να αναζητεί βαστάζους στο φασισμό για να πλήξει εκλογικά τη Νέα Δημοκρατία, ας αναλάβει τις ευθύνες της, γιατί πάνω απ όλα είναι η υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας και της ομαλότητας έννοιες στις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των αντιμαχόμενων πλευρών στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης δεν πιστεύει.
Μεγάλη ευθύνη για τη δράση των αυτόκλητων δικαστών που για ότι δεν τους ταιριάζει πολιτικά παίρνουν το νόμο στα χέρια τους φέρει και η κυβερνητική παράταξη που στα χρόνια της μεταπολίτευσης πέρα από τη μάχη των ιδεών, έχασε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τα αυτονόητα δηλαδή, την ελευθερία λόγου στα πανεπιστήμια, το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στις πόλεις, την εφαρμογή του νόμου για όσους τον παραβίασαν και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση.