Τη δεκαετία του 1960 ένα γραφείο υιοθεσιών στη Νέα Υόρκη, το Louise Wise Agency, αποφάσισε σκοπίμως να χωρίσει νεογέννητα βρέφη και να τα δώσει σε διαφορετικές οικογένειες, προκειμένου να μεγαλώσουν σε διαφορετικό περιβάλλον.
Το σκεπτικό ήταν πως έτσι θα μπορούσαν να αναπτύξουν ξεχωριστές προσωπικότητες, αλλά και να δοθεί σε περισσότερες οικογένειες η χαρά για ένα παιδί.
Σύμφωνα με το BBC, το γραφείο υιοθεσιών γνώριζε πολύ καλά πως η πολιτική αυτή ήταν άκρως αμφιλεγόμενη και γεννούσε πολλά ηθικά ή και νομικά ερωτήματα. Για αυτό και δεν έλεγαν ποτέ στους αναδόχους γονείς, πως το βρέφος που υιοθετούν έχει δίδυμο αδελφάκι.
Όμως, η πολιτική του χωρισμού των διδύμων όμως δεν έμεινε κρυφή. Περιήλθε στην γνώση επιστημόνων που βρήκαν την ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και θέλησαν να πραγματοποιήσουν την τέλεια αναπτυξιακή μελέτη για τα παιδιά. Φύση εναντίον ανατροφής.
Είχαν μία ευκαιρία να μάθουν σε ποιο βαθμό επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τις επιλογές και την εξέλιξη ενός παιδιού τα γονίδια και σε ποιο βαθμό το περιβάλλον, δηλαδή οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει και ο τρόπος ανατροφής που επιλέγουν οι γονείς.
Ο ερευνητής του Κέντρου Ανάπτυξης Παιδιού, Πίτερ Νιουμπάουερ, ανέλαβε επικεφαλής της μελέτης αυτής. Οι γονείς έπρεπε φυσικά να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, αφού θα έπρεπε για κάποια χρόνια να δέχονται ανά εξάμηνο επισκέψεις των ερευνητών στο σπίτι, που κρατούσαν σημειώσεις για τα παιδιά, τους έκαναν διάφορα τεστ αντίληψης, συναισθηματικής νοημοσύνης και συμπεριφοράς και τα βιντεοσκοπούσαν. Όμως, δεν γνώριζαν ακριβώς τι είναι αυτό στο οποίο δίνουν τη συγκατάθεσή τους.
Από το γραφείο υιοθεσιών τους ενημέρωναν πως το βρέφος που επιθυμούν να μεγαλώσουν έχει επιλεγεί να λάβει μέρος σε μία αναπτυξιακή έρευνα. Όμως, δεν τους αποκάλυπταν ότι η μελέτη αυτή αφορά δίδυμα που χωρίζονται. Θεωρούσαν ότι η έρευνα αφορά αποκτά την ανάπτυξη παιδιών σε υιοθεσία.
Έχοντας σφοδρή επιθυμία να αποκτήσουν ένα παιδί αποδέχονταν τη συμμετοχή στη μελέτη.