Η αγάπη
έρχεται αθόρυβα.
Σαν το πρώτο άνοιγμα της κουρτίνας
που αφήνει το φως να βρει το πάτωμα.
Δεν ζητά τίποτε.
Μόνο να υπάρχουν δυο ανάσες
που χωρούν στην ίδια στιγμή.
Μετριέται σε μικρές κινήσεις∙
στο νερό που μου προσφέρεις
πριν καν το ζητήσω,
στο βλέμμα που σταματά πάνω μου
λες κι είναι ο φυσικός του τόπος.
Κι όταν η μέρα κουράζεται,
εκείνη απλώνει ένα λεπτό νήμα
από το σώμα σου στο δικό μου,
για να θυμίσει πως δεν χαθήκαμε
μέσα στον θόρυβο.
Η αγάπη
όχι μεγάλη,
όχι θορυβώδης
μονάχα αληθινή.
Ορθώνεται σαν ήσυχη αρχιτεκτονική
που μας κρατά όρθιους
με τα υλικά της καθημερινά
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος