Σαν φίδι που σέρνεται μέσα στο αίμα,
φωλιάζει κρυφά, ζητάει εκδίκηση·
φωνή που γδέρνει τα σωθικά,
μια φωτιά που δεν χορταίνει στάχτη.
Κανείς δεν το καλεί, κι όμως έρχεται,
σαν ίσκιος σε κλειστό δωμάτιο.
Και το ψιθύρισμά του γίνεται βροντή,
κι ο άνθρωπος σκιά του εαυτού του.
Πίνει το φως από τα μάτια,
μαυρίζει τον νου, σβήνει τη μνήμη·
δεν έχει όρια, δεν έχει σπλάχνα,
παρά μονάχα πληγές και σίδερα.
Κι όμως, ποιος το κρατά δίχως να καεί;
Ποιος το στολίζει δίχως να σαπίσει;
Το μίσος πρώτα τον ξενιστή του τρώει,
κι ύστερα σπέρνει θάνατο στον κόσμο.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος