Στο στόμα μου φύτρωσε ρολόι,
δείχνει την ώρα που με κοίταξες.
Τα δόντια έγιναν πλήκτρα πιάνου
κάθε φιλί σου, ένα σονέτο άναρχο
Στο στέρνο μου κατοικεί ένα ψάρι,
κι όταν αναστενάζω, κάνει κύματα.
Το σώμα σου τοπίο δίχως βαρύτητα,
με τα χέρια σου γράφεις στον ουρανό.
Η σκιά σου περπατά πριν από σένα,
την φιλώ όταν λείπεις θορυβωδώς
Κάτω απ’ τα βλέφαρά σου έχει λαβύρινθο
και χάνομαι με ευγνωμοσύνη.
Ο έρωτάς σου είναι πουλί με μάτια ανθρώπου,
τραγουδάει με τη γλώσσα των ονείρων.
Μου δένει τα μάτια με κόκκινο φως,
και με οδηγεί σε τόπους που δε φτιάχτηκαν ακόμα.
Μια μέρα θα ξυπνήσω ανάποδα,
η καρδιά μου στην παλάμη,
κι εσύ θα με κοιτάς γελώντας
με πρόσωπο καθρέφτη και ανάσα κλειδί.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος