Ξημέρωσε φως στα βουνά της Ηπείρου,
κι ο άνεμος σήκωσε λόγια ιερά·
«Όχι!» — φωνή που γεννήθηκε απ’ το τίμιο χείλος,
κι έγινε δάφνη και αίμα ξανά.
Μάνα, μη κλαις· τα παιδιά σου πορεύονται,
μες στ’ άγριο χιόνι, γυμνά και ζεστά·
για μια σημαία που δε λερώνεται,
κι έναν σταυρό που φωτίζει μπροστά.
Στης Πίνδου τα βράχια αντηχούν οι ψυχές τους,
ο ήχος του χρόνου γονατίζει σιωπηλά·
γιατί μικρή ’ναι η γη, μα μεγάλοι οι νεκροί της,
που γράψαν Ελευθερία με αίμα, όχι με μελάνη πια.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος