Ένας ακόμη εορτασμός του «Πολυτεχνείου»…

Πενήντα δύο χρόνια μετά την 17 Νοεμβρίου 1973, το «Πολυτεχνείο» έρχεται να θυμίσει ότι, πολύ πέρα από το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό, είναι ο μύθος που το περιβάλλει, αυτός που συντηρεί τον παραδοσιακό «εορτασμό», για τον οποίο επιμένουν να κινητοποιούνται τα κόμματα, οι οργανώσεις και τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε αναμφίβολα μια ανησυχητική ρωγμή στο οικοδόμημα του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Και μόνον η εικόνα αναταραχής που κυριάρχησε εκείνες τις ημέρες και η διαρκώς αυξανόμενη συγκέντρωση νέων κυρίως, αλλά και ανθρώπων κάθε ηλικίας, στους γύρω χώρους, ήταν η απόδειξη μιας έντονης αμφισβήτησης, η οποία ήταν εντελώς αντίθετη προς την στιβαρότητα και την αυτοπεποίθηση, που προσπαθούσαν να εκπέμψουν οι δικτάτορες. 

Του Διονύση Κ. Καραχάλιου

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, το γεγονός έχει την σημασία του, ως μαχητική έκφραση αντίδρασης της νεολαίας, καθώς μάλιστα προέτρεψε  μεγάλο και μέχρι τότε σιωπηλό τμήμα της κοινής γνώμης, έστω και καθυστερημένα, να εξέλθει από την παθητικότητά του και να λάβει θέση, έστω και χωρίς να την εκδηλώσει εξωτερικά. Αλλά δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της εξέγερσης, που διαμόρφωσε τον μύθο του Πολυτεχνείου. 

Ο μύθος του Πολυτεχνείου είναι η ιδεολογική κατασκευή, με την οποία η Αριστερά περιέβαλε εκ των υστέρων τα γεγονότα, προκειμένου να δημιουργήσει μνήμες, εικόνες, συμβολισμούς και βεβαιότητες, με τη σύνθεση των οποίων έπλεξε την βολική και εξυπηρετική γι’ αυτήν εξιστόρηση  και ερμηνεία των συμβάντων. 

Η σκοπιμότητα που, από τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, επέβαλε τον βάναυσο σφετερισμό και την δογματική εκμετάλλευση των γεγονότων του Πολυτεχνείου, εκ μέρους των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς, είχε τρεις κυρίως στόχους :

1. Να εμφανιστεί, εκ των υστέρων, η παρουσία στο Πολυτεχνείο κομμουνιστών και αριστεριστών, όχι απλώς ως συμμετοχή στα γεγονότα, αλλά ως «γενεσιουργός αιτία» των γεγονότων, που δεν θα συνέβαιναν, χωρίς την ηγετική και καθοδηγητική δράση των οργανωμένων ομάδων της Αριστεράς.

2. Να δοθεί στην επέτειο του Πολυτεχνείου ένα τεχνητό και εντελώς διάφορο της πραγματικότητας νόημα, πολιτικά μονόπλευρο και, ακόμη, να συνδεθεί «νομοτελειακά» με άλλα γεγονότα και συνθήματα, που εξυπηρετούν τις ευρύτερες προθέσεις και επιδιώξεις της μαρξιστικής Αριστεράς (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, βάσεις, ΝΑΤΟ, αντιαμερικανισμός, αντιδυτική υστερία κλπ.)

3. Να υπερτονιστεί ο ρόλος των γεγονότων του Πολυτεχνείου, ως αποσταθεροποιητικός του δικτατορικού καθεστώτος και, ταυτόχρονα, να υποτιμηθεί η συμβολή άλλων αντιστασιακών ενεργειών στην κατάρρευση της δικτατορίας (δηλώσεις Καραμανλή, Κίνημα Ναυτικού, απόπειρα Αλ. Παναγούλη, έντονη παρουσία πολιτικών ηγετών της Δεξιάς και του Κέντρου σε δίκες αντιστασιακών, μαχητική αντιδικτατορική αρθρογραφία της συντηρητικής «Βραδυνής» του Τζώρτζη Αθανασιάδη κλπ.)

Μέσα σ’ αυτή την κακόβουλη και υποκριτική εκστρατεία της Αριστεράς, αγνοήθηκαν παράγοντες, που διεδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων και, των οποίων τυχόν διαφορετική συμπεριφορά, πιθανότατα θα είχε μεταβάλει την πορεία των πραγμάτων. Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, με βεβαιότητα, ότι θα υπήρχε σήμερα αυτό που αποκαλείται «έπος του Πολυτεχνείου», αν ο τότε πρύτανης Κ. Κονοφάγος  κρατούσε διστακτική ή υποχωρητική στάση, αν η Σύγκλητος και η Συνέλευση των καθηγητών δεν αποφάσιζε, παμψηφεί, την προστασία του ασύλου του Ε.Μ.Π., αν οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΡΕ και του Κέντρου δεν ενθάρρυναν την εξέγερση και, τέλος, αν δεν εκδηλωνόταν η «λαϊκή πρωτοβουλία και η έκρηξη του λαού εκείνες τις στιγμές», όπως ομολόγησε ο Μίμης Ανδρουλάκης, μέλος, τότε, της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου (δήλωσή του στην «Ανοικτή Συζήτηση» της ΕΡΤ, 19.11.1981) και, αργότερα, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και της ευρύτερης Αριστεράς, πάνω από 20 χρόνια, πριν μεταπηδήσει, στη συνέχεια, και εκλεγεί βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.   

Όσοι αρνούνται να διαβάσουν την ιστορία με τους παραμορφωτικούς φακούς της μεταπολιτευτικής μυθοπλασίας, της αριστερόστροφης ερμηνείας των γεγονότων και των κομματικών σκοπιμοτήτων, που υπαγορεύουν την αποσιώπηση και την παραχάραξη της αλήθειας, γνωρίζουν ότι  την 17η Νοεμβρίου 1973 δεν «έπεσε η χούντα». Εκτός και αν η φράση συμπληρωθεί ως εξής: «Έπεσε η χούντα του Παπαδόπουλου και στην θέση της εγκαθιδρύθηκε η χούντα του Ιωαννίδη»!...  

Αλλά και όταν ξεχνάμε ότι, στην θέση του Παπαδόπουλου, ο οποίος, μάλιστα, με την τοποθέτηση του Σπύρου Μαρκεζίνη ως πρωθυπουργού, είχε δρομολογήσει την πιθανότητα κάποιων πολιτικών εξελίξεων (που ποτέ δεν θα μάθουμε την κατάληξή τους), ανήλθε στην εξουσία ο «σκληρότερος» και πλέον αδιάλλακτος Ιωαννίδης και πάλι η μνημόνευση των γεγονότων είναι ελλιπής.

Διότι, είτε το θέλουν ορισμένοι, είτε δεν το θέλουν, το γεγονός που, πέρα από τα επιφαινόμενα, κυριαρχεί την 17η Νοεμβρίου 1973 και του οποίου οι επιπτώσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν είναι ούτε η (ανύπαρκτη) «πτώση της χούντας», ούτε «η κορύφωση της αντίστασης κατά της δικτατορίας». 

Είναι η εσωτερική αναδιάταξη ισχύος στους κόλπους του απριλιανού καθεστώτος, που επέτρεψε την άνοδο στην εξουσία του «σκοτεινού δικτάτορα» Δημήτρη Ιωαννίδη, ο οποίος, οκτώ μήνες αργότερα, επιχείρησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου  στην Κύπρο και η πτώση του οποίου προκλήθηκε από το θλιβερό και επώδυνο, για τον απανταχού Ελληνισμό, γεγονός της τουρκικής εισβολής και της συνακόλουθης απώλειας του 37% της Μεγαλονήσου. Του τμήματος δηλαδή που παραμένει ακόμη, μετά από μισόν αιώνα, σκλαβωμένο στα αιματοβαμμένα νύχια του τουρκικού ιμπεριαλισμού…

Αυτή είναι η αλληλουχία των γεγονότων, που η ιστορική μνήμη οφείλει να θυμίζει συνεχώς και να κρατά στην κορυφή της επικαιρότητας. Όχι για να θριαμβολογεί, αλλά για να προβληματίζεται, να φρονηματίζεται  και να θρηνεί. Διότι αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο, δεν θα είχε ανέλθει στην εξουσία ο Ιωαννίδης. Και αν δεν είχε ανέλθει στην εξουσία ο Ιωαννίδης, δεν θα είχε υπάρξει η τουρκική εισβολή. 

Διότι η ωμή και αβάσταχτη αλήθεια, δηλαδή η τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού, ως συνέπεια της «παράνοιας» ενός θλιβερού δικτάτορα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να λησμονείται, επειδή κάποιες, αθεράπευτες στην μικρόνοια και τον φανατισμό τους, μειοψηφίες προτιμούν την γελοιότητα της αντιαμερικανικής πορείας, διανθισμένης με μολότοφ, ξεθυμασμένα συνθήματα και συμπαράσταση στους παράνομους μετανάστες, και στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα…  

Εσχάτως δε και στην Χαμάς, για τα «ανδραγαθήματά» της, σε βάρος γερόντων, γυναικών, βρεφών και αιχμαλώτων, στην Γάζα…

ΣΗΜ: Το παρόν κείμενο προέρχεται, κατά βάση, από το βιβλίο μου, Οι αριστερόστροφες ιδεοληψίες και οι μύθοι της Μεταπολίτευσης, εκδόσεις Επίκεντρο, 2025.

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις